Mediahuis — Journalistiek jaarverslag — 2020 > HOOFDREDACTEUREN OVER 2020 > België > Indra De Witte

Trots. Dat is eigenlijk het eerste wat er door mijn hoofd schiet wanneer ik terugblik op het afgelopen Covid-jaar. Iedereen, van de eerste tot de laatste schakel in het journalistieke proces, is van vandaag op morgen anders gaan werken. De content die we maakten tijdens dat eerste jaar van de pandemie was straf, de manier waarop we dat maakten nog straffer. De opeenvolgende lockdowns hebben ons gedwongen om de digitale transformatie te versnellen. Die was nodig om te overleven. Want plotseling werd het ons zo dierbare redactionele groeps- en discussiemodel uiteen getrokken en opgesloten in afzonderlijke hokjes, pijnlijk zichtbaar op Zoom en Teams-schermen.

Maar dat heeft ons niet plat geslagen, integendeel.

Van journalisten en eindredacteuren tot layouters en fotografen, van nieuwsmanagers tot het onthaal: we zijn op zoek gegaan naar nieuwe vaardigheden en kennis. We hebben ons omgeschoold en aangepast. We hebben met schermen en bureaustoelen gezeuld en heroïsche discussies gevoerd over hoe we toch optimaal zouden kunnen werken vanuit onze living. En ja, we zijn obstakels tegengekomen. Plotseling was ‘digital first’ geen marketingterm meer, maar gewoon een noodzaak om ons werk te kunnen doen. Speeddates met onze digitale jongens en meisjes waren het gevolg. De digitale transformatie die overal bezig was, werd nu aangevuurd vanop de vloer. Meer mogelijkheden, makkelijkere tools, betere manieren om te overleggen, snellere platformen, meer data-analyse: we vroegen het allemaal en we wilden het meteen.

We zijn aangepast aan het nieuwe normaal, maar het hart van de journalistiek blijft hetzelfde

Na een jaar van ongeziene flexibiliteit en – om toch maar eens dat lelijke woord te gebruiken – agility, kunnen we zeggen dat we verdorie een knappe prestatie hebben geleverd. Digitaal en op papier. Geen dag is voorbij gegaan, zonder dat er in elke bus van een abonnee netjes een krant zat. Onze digitale publicaties waren ankerpunten voor onze lezers. En dat allemaal vanuit ons kot. Zowat elke hoofdredacteur zou in de lach (of tranen?) geschoten zijn, wanneer dit scenario anderhalf jaar geleden op tafel zou hebben gelegen. We hebben het toch maar gedaan.

Dit is waarvoor we in de journalistiek zijn gestapt. We hebben de mensen geïnformeerd en voorzien van context in bijzonder moeilijke omstandigheden. Journalistiek in tijden van pandemie, het is een beetje zoals in oorlogstijd. Op zo’n momenten is er meer dan ooit behoefte aan betrouwbare informatie. Dat bewijst het media- en leesgedrag tijdens dit crisisjaar. Onze lezers hebben ons werk geproefd en goedgekeurd, en zijn ons massaal gevolgd naar de digitale wereld.
Ongetwijfeld zal Covid-19 een blijvende impact hebben op onze job. Door nieuwe journalistieke platformen te omarmen zijn we toegankelijker dan ooit tevoren, nooit eerder bereikten we zoveel mensen. Dat is goed. Maar dat geldt ook voor de ontelbare vloggers en bloggers, twitterende politici en toogjournalisten. Zij profiteren evengoed van die digitale versnelling. Het maakt de nood aan onafhankelijke, betrouwbare journalistiek alleen nog maar groter. Dat is uiteindelijk de kern van het verhaal: we zijn aangepast aan het nieuwe normaal, maar het hart van onze stiel blijft hetzelfde.