Mediahuis — Journalistiek jaarverslag — 2020 > HOOFDREDACTEUREN OVER 2020 > Luxemburg > Roland Arens

Zoals veel andere redacties heeft de Luxemburger Wort verslag uitgebracht over de overrompelende gebeurtenissen sinds maart 2020: geïmproviseerde persconferenties, verhitte parlementaire debatten, de lockdown, de besmettingscijfers, de zieken, de overledenen. In de live ticker registreerden we chronologisch het belangrijkste nieuws, met dronefoto’s documenteerden we de lege steden en straten tijdens de lockdown.

Waar het ons vooral om ging, was te laten zien hoe Covid-19 het leven van mensen veranderde. Maar als de woorden ontbreken om de werkelijkheid te beschrijven, is het soms beter om mensen en beelden voor zichzelf te laten spreken. De Luxemburger Wort experimenteert al langer met multimediale narratieve formaten, die we storytelling noemen en die we ook regelmatig in onze berichtgeving over de pandemie gebruiken.

Het zijn uitvoerig uitgezochte verhalen, maar ook foto’s, graphics, originele geluiden, video’s en andere interactieve elementen die, afhankelijk van het onderwerp, in verschillende samenstellingen worden gecombineerd. In de loop van de maanden ontstond zo een hele reeks multimediareportages waarin het leven met Covid-19 en de strijd tegen de pandemie zijn gedocumenteerd.

Voor storytellingreportages is teamwork nodig op alle afdelingen van de virtuele newsroom. Samen met de journalisten van de gespecialiseerde afdelingen zorgen de webredacteuren voor het online ontwerp van hun onderzoek. Onze datajournalisten wroeten zich door bergen aan gegevens om de meest waardevolle informatie uit te filteren en in een hapklare, begrijpelijke vorm aan de lezer aan te bieden. Onze videoverslaggevers maken de verhalen tastbaar met bewegende beelden en animaties.

Al in april publiceerde de Luxemburger Wort een eerste videoreportage van het covid-front op de intensive care unit van het Centre Hospitalier de Luxembourg, een van de grote ziekenhuizen in de hoofdstad. “De artsen en verpleegsters vertrouwden mij, ik kon vrij werken”, zegt videoverslaggeefster Sibila Lind over de opnames die al even complex als aangrijpend waren. “Voor mij als journaliste rijst de vraag: hoe kan ik deze realiteit afschilderen zonder de vaak zeer zieke mensen in hun waardigheid aan te tasten?“

Een andere reportage, getiteld “Geen adempauze op U33”, de covid-afdeling van het ziekenhuis, werd geproduceerd met zeer korte teksten en indrukwekkende zwart-witfoto’s en videoclips. De foto’s werden doelbewust in portretformaat gemaakt, omdat we wilden bereiken dat het verhaal optimaal werkte op mobiele telefoons.

Het redactieteam hanteerde als standpunt dat de storytellingreportages tegenwicht moesten bieden aan de officiële coronaberichtgeving. “Onze aanpak is erop gericht onze eigen journalistieke taal in te brengen tegen de overgeformatteerde berichten van de overheid”, aldus videojournalist Christophe Olinger. Een stilistisch kenmerk van onze video-interviews is dat de focus ligt op de mensen die we observeren. De camera beweegt niet, er zijn geen gespreksvragen te horen, zodat de getuigenissen van de geïnterviewden hun volledige effect kunnen hebben.

We hebben ook geprobeerd om lezers en hun dagelijkse leven in quarantaine te integreren in onze digitale berichtgeving. Al in maart toonden we video-interviews met mensen die met corona besmet waren, publiceerden we een verzameling privéfoto’s en tekeningen van kleinkinderen voor grootouders die ze niet mochten bezoeken, studenten schreven hun eigen teksten over het leven met Covid-19. De jongeren waren het over één ding eens: “Dat virus zit ons héél hoog!”