Mediahuis — Journalistiek jaarverslag — 2020 > HOOFDREDACTEUREN OVER 2020 > Nederland > Bjorn Oostra

Terugkijken op een jaar dat in het teken stond van de ergste crisis sinds de Tweede Wereldoorlog gaat niet zonder grote woorden te gebruiken. Net zoals voor vrijwel iedereen was 2020 voor mij een van de meest bizarre jaren die ik ooit heb meegemaakt. Van de ene dag op de andere moest ik mijn leven leiden op een manier die ik niet zelf heb gekozen.

Het leven leiden op een manier die ik niet zelf heb gekozen - deze zin kwam in mij op toen ik nadacht over de vraag op welke productie uit coronajaar 2020 ik het trotst ben. Voor mij is dat ontegenzeggelijk alles wat wij hebben gemaakt rond het proces in de zaak Nicky Verstappen. Nicky, een elfjarig, verlegen, jongetje dat op zomerkamp gaat om een week later met een Ajax-vlag over zijn kist begraven te worden in Heibloem, een klein dorp in het midden van Limburg. Verdwenen uit de tent waarin hij met vriendjes lag te slapen, een dag later moederziel alleen en levenloos in een sparrenbos gevonden. De ouders en het zusje van Nicky leiden sinds die dramatische dag in augustus 1998 niet meer het leven dat ze zelf hebben gekozen. Hun ooit zo zorgzame leventje staat sindsdien in het teken van verwerken en het zoeken naar antwoorden. Waarom? Waarom Nicky?

Deze zaak uit 1998 is mij onder de huid gaan zitten. Ook als je geen kinderen hebt die allemaal wel eens op kamp of schoolreisje zijn geweest, grijpt zo’n zaak je naar de keel. Als verslaggever op de redactie van De Limburger had ik weekenddienst toen op 12 augustus 1998 in Heibloem Nicky Verstappen werd begraven. Ik herinner me de afscheidsdienst op het veld van de plaatselijke voetbalclub nog goed. Het beeld van de kist met de Ajax-vlag komt na al die jaren met enige regelmaat terug. Zeker als er belangrijke ontwikkelingen in de zaak zijn.

Zo staat het telefoontje van toenmalig hoofdofficier van justitie Roger Bos me nog helder voor de geest. Of hij kon komen praten over het DNA-verwantschapsonderzoek dat in het diepste geheim werd voorbereid. Hoewel het de allerlaatste strohalm was, was Bos ervan overtuigd dat de dader zou worden gepakt. Toen tijdens een persconferentie de naam van verdachte Jos Brech werd genoemd, spookte het beeld van die kist met een Ajax-vlag opnieuw even door mijn hoofd.

Zoals ik zei: deze zaak is onder mijn huid gaan zitten. Het besluit om, aan de vooravond van het proces tegen de man die betrokken is bij de verdwijning en de dood van Nicky Verstappen, een achtdelige podcastreeks te maken en uiteindelijk zelfs een boek te schrijven was dan ook snel genomen. Corona of niet, dit kunnen wij, was de overtuigende mening van de verslaggevers die ermee aan de slag gingen. De zaak Nicky Verstappen houdt de gemoederen in Limburg al twee decennia bezig. Veel tijd en energie steken in het goed presenteren van de feiten is niet meer dan onze plicht.

Dat de redactie, in een van de meest bizarre jaren ooit, in staat blijkt om die plicht te vervullen met goede verhalen online en in de krant, maar ook middels een goed beluisterde podcast-reeks en een zeer lezenswaardig boek vervult mij met trots.