Mediahuis — Journalistiek jaarverslag — 2020 > HOOFDREDACTEUREN OVER 2020 > Ierland > Eoin Brannigan

2020 moest bij de Belfast Telegraph een feestjaar worden omdat we op 1 september onze 150ste verjaardag vierden. Net als alle andere krantenuitgevers zullen we ons 2020 echter herinneren als het jaar waarin we de deur van ons kantoor achter ons dichttrokken en onze stukken begonnen in te sturen vanaf eender welke plek waar we een wifisignaal konden opvangen.

Ondanks de dagelijkse problemen en ongeziene hindernissen leverden we geweldig journalistiek werk, vanuit onze slaapkamer, van achter onze keukentafel of van waar het ook moest. Afgezien van het virus waren er in 2020 in Noord-Ierland enkele grote verhalen die bij onze lezers op enorme belangstelling en betrokkenheid konden rekenen. We brachten als eersten verslag uit over de begrafenis van Bobby Storey en met het Sinn Féin-subsidieschandaal hadden we een echte primeur te pakken. Maar zonder de komst van het coronavirus begin vorig jaar waren zelfs die verhalen er niet geweest.

Voor ons meest doeltreffende journalistieke werk van 2020 moeten we zelfs terug naar de eerste golf van het virus.

Zodra de pandemie voorbij is, zal in de meeste landen de balans opgemaakt worden. Er zullen vragen gesteld worden over hoe bepaalde beslissingen genomen zijn, waarom het zo lang duurde voordat er beschermingsmateriaal was, waarom er op bepaalde tijdstippen versoepelingen kwamen, waarom buitenlandse reizen niet verboden werden. In Noord-Ierland zullen er in de eerste plaats vragen gesteld worden over het beheer van de woonzorgcentra.

Onze gezondheidscorrespondent Lisa Smyth bracht verschillende problemen aan het licht waarmee dit bijzonder kwetsbare deel van de samenleving – 16.000 mensen – geconfronteerd werd. We brachten een reeks verhalen over de stijgende dodentol in deze centra naarmate de pandemie om zich heen greep. Die veroorzaakten grote ontsteltenis, maar leidden ook tot woede en verdriet over het feit dat de zwaksten in de samenleving zo blootgesteld werden aan de dreiging van het virus.

Een fundamentele vraag die nog beantwoord moet worden, is waarom woonzorgcentra gedwongen werden om bewoners op te nemen die in het ziekenhuis een Covid-19-besmetting opgelopen hadden, wat weer tot uitbraken in deze centra leidde. Wij publiceerden constant stukken waarin wij aandrongen op meer testcapaciteit voor de woonzorgcentra en wezen op het domino-effect dat door de uitbraken in deze centra ontstond. Die verhoogden de druk op het personeel van wie velen in zelf-isolatie moesten.

Een van deze personeelsleden was Collette McAfee, die vrijwillig uit pensioen terugkeerde om haar overbelaste ex-collega’s bij de nationale gezondheidsdienst (NHS) te helpen. De 64-jarige verpleegster werd aan het werk gezet in een woonzorgcentrum in Runwood, hoewel zij daar een aanzienlijk risico liep om besmet te worden. Onze verslaggeving over haar verhaal leidde tot een onderzoek, waarna verontschuldigingen aan de verpleegster volgden.

Uit een officieel onderzoek bleek dat de Belfast Trust geen risicobeoordeling uitgevoerd had voordat Collette in het woonzorgcentrum aan het werk gezet werd, hoewel zij diabetes had en ‘uit pensioen teruggekeerd was om te helpen met de Covid-19-respons’. Mevrouw McAfee lag 26 dagen op de IC-afdeling en haar familie kreeg al die tijd te horen dat ze het waarschijnlijk niet zou halen. Gelukkig deed ze dat wel en zal ze net als vele andere overlevenden en families van slachtoffers heel wat te vertellen hebben wanneer in de toekomst onderzoeken geopend worden.

De Belfast Telegraph zal ervoor zorgen dat hun stem gehoord wordt.